Leci październik a z nim liście w Parku Południowym a w moim życiu dzieje się raz mniej, raz więcej- z przewagą tego drugiego i cieszy mnie, że są to w większej mierze rzeczy dobre.
Nie jestem stworzona do egzaltowanego pisania, niemniej jednak rozniesie mnie, jeśli nie upamiętnię gdzieś nastroju tego wczesnojesiennego wieczoru, który tak pachnie palonymi liśćmi i ludzką skórą (niepaloną, na szczęście).
I połowę życia się przed tym bronię, ale jestem emocją, cała i na wskroś, wciąż się wzruszam i nie mogę przestać. Ten ślub, tamta śmierć, czyjeś narodziny- wszystko to ważne, bo Wy ważni.
I ważne moje ucieczki, wycieczki, samotności, grymaszenia- jeśli pomagają mi zrozumieć, czego najbardziej w życiu potrzebuję.
***
Nikt nigdy nie zrobił na mnie tak tragicznie długotrwale piorunującego wrażenia, nikt nie ubódł i nie zdziwił mnie mocniej. Nikt tak bardzo nie rozwalił mojego życia na kawałki, żeby z pieczołowitością i czułością poskładać je w swoich dłoniach. Pomimo, że to mnie przeraża, bo co ze mnie za egoista i buntownik, ale nigdy nikogo tak nie kochałam i nikt nie był mi nigdy tak bliski jak Ty, G.
Jesteś emocją, i tak pięknie o tym mówisz, że i mi się oczy zaszkliły. Szczęśliwości! :)
OdpowiedzUsuńCzasem jestem falą i płynę z biegiem życia w pięknej prostocie okresu drgania-bicia serca. Dzieję się wespół ze światem w rytmie w sumie dość powolnych sześćdziesięciu uderzeń na każdą minutę, proste buch-buch, jak cyt-cyt zegarowego mechanizmu. I płynę tak już dwadzieścia parę lat, to znaczy szacując z grubsza 725328 i osiem zer miarowych uderzeń (tak, policzyłem to) i nigdy się nie zdarzyło, nigdy wcześniej, żeby na tak długo wpleść w to miarowe trwanie przyspieszenia za każdym razem, gdy. Całuję, g.
OdpowiedzUsuń